معرفت به نورانیت امام عصر (عجل الله فرجه)
در زمان ما خداوند متعال صفات خود را در مولا صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به ظهور رسانیده و هر فعلی که از امام کائنات پدید آید همانا فعل الله نامیده میشود. جمیع آن صفات متعلق به خداست؛ پس قهراََ حادث و مخلوق میباشند.
مواقع عزت و علامات و رکن توحید و کلمه مقدس خداوند، امام زمان است و از این کلمه ی شریف، آثار و نشانههای خدایی ظاهر میگردد.
«شالک و بمواقع اللی من رحمتک و مقامات و علاماتیک».
«خدایا، به جایگاههای عزت و رحمت و مقامات و نشانه هایت تو را میخوانم و از تو درخواست میکنم».
به راستی که این اسم عظیم و اعلای الهی است که افلاکیان را به گردش در میآورد. توسط این اسم اعظم است که خورشید میتابد، باران میبارد و زمین بر مدار خود میچرخد.
حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) میفرمایند:
«أنا الکلمه التی بها تمت الأمور و دهرت الدهور»
«من کلمه ای هستم که با آن امور کامل میشود و روزگاران روزگار میشوند»
«أنا دحوت و أرضها و أنشأت جبالها و فجرت عیونها و شققت أنهارها و غرست أشجارها و أطعمت ثمارها أنشأت سحابها و أسمعت رعدها و نورت برقها وأضحیت شمسها وأطلعت قمرها و أنزلت قطرها و نصبت نجومها»
«منم که زمین را پهن و کوهها را ایجاد کردم و ابرها را تولید و باران را فرود آوردم منم که صدای رعد را به گوشها میرسانم و برق را نور میدهم و خورشید و ماه را طالع میکنم و ستارگان را در جای خود قرار میدهم».
«أنا البحر القمقام الزاخر و سکنت أطوادها و أنشأت جواری الفلک فیها وأشرقت شمسها»
«من دریای بزرگ و مواجم. من کوهها را ساکن و کشتیها را به حرکت در میآورم. من خورشید را نورانی میکنم».
«أنا قاسمها أخماسا، فجعلت خمسا برا، و خمسا بحرا، و خمسا جبالا، و خمسا عمارا، و خسما خرابا».
«من بودم که زمین را پنج قسمت کردم، یک پنجم را خشکی، یک پنجم را دریا و یک پنجم را کوه و یک پنجم را آباد و یک پنجم را ویران قرار دادم».
«أنا أقمت السماوات بأمر ربی»
منم که اقامه کردم آسمانها را به امر پروردگارم».
پس همه فیوضات از ناحیه حق تعالی به وسیله این اسماء تکوینی که باب الله هستند جاری میگردد. حال، در این عصر، حیات و گردش تمامی ذرات به برکت وجود گرامی مولا صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است. این اسم، منبع و مخزن و حامل حقایق الهی است و مخلوقات به وسیله آن در جنب و جوشند. اگر به اندازه یک چشم به هم زدن نظیر اسم الهی از هر چیز برداشته شود، محکوم به فنا و نابودی مطلق میگردند.
در عظمت اسم اعظم، حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) میفرماید:
«به اذن پروردگار، مالک ملکوت آسمانها و زمین من هستم و شما طاقت مشاهده حقیقت معنویت مرا ندارید».
زبان قاصر و قلم ناتوان تر از آن است که مقامات و صفات اسماء الهی را بیان و بررسی کند و به حساب آورد.
حضرت امام باقر (علیه السلام) میفرمایند:
«هو کلمه الله فی الباطن».
«او (حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام) کلمه خداست، در باطن».
در هر عصری این کلمه عظیم و زیبا، کسی جز امام همان زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ما نیست.
حضرت امام باقر (علیه السلام) در روایتی میفرمایند:
«مراد از کلمه، وجود مقدس امام قائم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است».
«السلام علی مهدی الأمم و جامع الکلم… و کلمه المحمود» «سلام بر مهدی ملتها و در بردارنده جمیع کلمات… و کلمه پسندیده (حق تعالی) »
متأسفانه اکنون آن کلمه مقدس خداوند، پشت ابر غیبت پنهان گشته، چنان که در زیارت امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) است، به خداوند عرض میکنیم
«واظهر کلمتک التامه»
« (الهی) کلمه تامه ات را ظاهر کن».
امیدواریم هر چه سریع تر آن کلمه نورانی و سر الهی ظاهر گردد و این جهان تاریک را روشن و سعادت مند گرداند.
ظاهر شدن کلمات الهی یعنی آشکار شدن افعال و اسماء حق تعالی و این از وجود مقدس مولا صاحب الزمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) صادر میگردد که او جامع تمامی کلمات تامه الهیه است.
امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) آیه تعریف خداوند و مظهر اسماء و صفات کمالی؛ الهیه است) «من عرفهم فقد عرف الله به» ایشان واسطه جمیع فیوضاتی است برای آفریدگان که باید از خدا دریافت و شهود نمایند. همه فیوضات و مشیت الهی به وسیله ایشان برای خلق ظاهر میشود و هر کمال و رحمت و برکت یا بلایی که در مشیت الهی بر خلق نازل شود، از ناحیه ایشان است و بدین گونه خدا برای خلقش به آن کلمات و صفات تجلی مییابد.
به همین جهت همه ی خلایق باید در استغاثه به درگاه پروردگار، کلمات مقدسش را صدا بزنند؛ چنانکه پیامبر خدا (صلی الله علیه وآله) در ذیل آیه شریفه ۳۷ سوره مبارکه بقره فرمود:
«سأله بحق محمد و علی و الحسن و الحسین و فاطمه صلی الله علیهم»
«به حق محمد (صلی الله علیه وآله)، علی (علیه السلام)، فاطمه (علیهاالسلام)، حسن و حسین (علیهماالسلام) غیر از خداوند درخواست توبه نمود»
همچنین تمامی انبیاء بدین طریق به گدایی در خانه اهل البیت (علیهم السلام) نائل شده، به خاک میافتادند و چون در برابر مقامات شگفت انگیز آن بزرگواران خضوع نمودند به مقام قرب الهی راه یافته و شامل مقامات و عناوینی از قبیل کلیم الله و خلیل الرحمن و روح الله شدند.
حضرت امام کاظم (علیه السلام) فرمودند: «بنا غفر لآدم و با ابتلی أیوب و باافتقد یعقوب و بنا حبس یوسف و بنا رفع البلاء و بنا أضاءت الشمس».
«آدم (علیه السلام) به سبب ما بخشیده شد. ایوب علیه السلام به خاطر ما مبتلا گشت. یعقوب (علیه السلام) به جهت ما یوسفش را گم کرد. یوسف (علیه السلام) به سبب ما به زندان افتاد. بلا به سبب ما دفع میشود و آفتاب به خاطر ما نورافشانی مینماید».
علامه مجلسی در توضیح این فراز از حدیث شریف میفرماید: منظور از ابتلای حضرت ایوب، فراق حضرت یعقوب و زندانی شدن حضرت یوسف (علیه السلام) دو جهت است. الف)، یا به جهت کوتاهی اندکی بود که در معرفت آنان و در مورد توسل به ایشان داشتند و این به گونه ای بود که موجب گناه نمی شده است. ب) به جهت کمال معرفت و توسل به آنان مبتلا شده اند، چرا که ابتلا علامت و نشانه فضل و کمال است.
اسمهای شریفی که حضرت نوح (علیه السلام) بر کشتی خود نصب نمود و نجات پیدا کرد و چون برای هر سختی بخوانند گشایش حاصل گردد.
«وإذا دعیت به علی العسر للیسر تیسرت». «وقتی آن اسم مبارک را) بر هر سختی و شدتی بخوانند آسان و هموار گردد».
✍️محمد تقی تقی پور