قرآن مجید مملو از نشانه‌ها و حقایق اهل بیت (ع)

معرفت به نورانیت امام عصر (عجل الله فرجه)

‌باطن قرآن
پس از بیان نکاتی از حقیقت نماز، مسئله باطن قرآن به میان می‌آید که طبق روایات، قرآن مجید مملو از نشانه‌ها و حقایق اهل بیت (علیهم السلام) است.
چنان که حضرت امیرالمؤمنین، علی (علیه السلام)، فرمودند:
«أنا «ق و القرآن المجید».
«من قاف و قرآن مجید هستم».
در روایتی آمده:
«نحن الآیات ونحن البینات».
«مراد از آیات و بینات (یعنی نشانه‌ها و دلائل) ما هستیم.
برای حل این مسئله باید گفت که تمام قرآن در وجود حضرت علی (علیه السلام) خلاصه شده است و سراسر وجود مقدس امیرالمؤمنین (علیه السلام) در قرآن، مستور است و امر ولایت و قرآن ممزوج و مکمل همدیگرند.
حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) در خطبه شریف خود فرمودند:
«قرآن کلام پروردگار و نوری است که باید از آن پیروی و به آن اقتدا کرد. پس هر چه می‌خواهید از آن بپرسید؛ ولی می‌دانید که هرگز به شما جواب نمی دهد. از من سؤال کنید تا من از قرآن به شما خبر دهم».
در سخنی دیگر فرمودند:
«هذا کتاب الله الصامت و أنا کتاب الله الناطق».
این قرآن، کتاب صامت الهی است و من کتاب ناطق خداوندم».
مومنین عزیز باید بدانند که کلام معصوم، در واقع همان کلام خداوند متعال است که از لسان خلیفه الله جاری می‌شود و در واقع همه روایات، حقیقت و باطن و تفسیر قرآن کریم است.
حضرت امام موسی بن جعفر (علیه السلام) در معنای آیه «إنما حرم ربی الفواحش ما ظهر منها وما بطن». فرمودند: «إن القران که ظهر بطن و فجمیع ما حرم الله فی القرآن هو الظاهر والباطن من ذلک أئمۀ الجور – وجمیع ما أحل الله تعالی فی الکتاب هو الظاهر و الباطن من ذالک أئمۀالحق».
« برای قرآن ظاهر و باطنی است. تمام چیزهایی که خداوند در قرآن آنها را حرام فرموده، معنای ظاهری قرآن است و معانی باطنی آنها امامان ظالم و ستمکار است و آنچه خداوند در قرآن حلال نموده، ظاهر آنها قرآن است و باطن آنها امامان برحق می‌باشند»
حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) نیز در این باره فرموده اند:
معدن تنزیل و معنای تأویل قرآن، ما هستیم».
با این وصف، سراسر قرآن تجلی گاه فضایل و شئون این خاندان است. پیامبر گرامی (صلی الله علیه وآله) فرمودند:
«معاشر الناس، إن قضائل علی بن أبی طالب عند الله عز وجل – وقد أنها فی القانی – أکثر من أن أحصیها فی مقام واحد، فمن أنبام‌ها وعرفها دوه»
«ای مردم، فضایل علی بن ابی طالب (علیه السلام) نزد خداوند – که در قرآن آن را نازل کرده – بیش از آن است که همه را در یک مجلس بشمارم. پس هرکس درباره آنها به شما خبر داد و معرفت آن را داشت، او را تصدیق کنید».
باطن این کتاب آسمانی، اقیانوسی بی کران از مقامات و مراتب ذوات مقدس است و حقیقت و باطن آیات را فقط محمد و آل محمد (علیهم السلام) می‌توانند بیان کنند.
حضرت امام باقر (علیه السلام) به شخصی به نام قتاده که فقیه و مفتی بصره (از عامه) بود فرمودند:
«وای بر تو که قرآن را به رأی خود تفسیر می‌نمایی؛ البته هلاک شدی».
سپس فرمودند:
«ویحک یا فتاده إنما یعرف القرآن من خوطب به».
«وای بر تو ای قتاده، همانا قرآن را فقط کسی میداند که مخاطب قرآن است».
ملاک تشخیص
در توضیح و وجه تشابه دو آیه و نشانه ی خدا (ماه و خورشید) باید گفت که ماه دارای خصوصیاتی است. از جمله اینکه از خورشید نور می‌گیرد تا در ظلمات برای رهروانی که می‌خواهند راه را طی کنند، باعث هدایت شده و در شبهای تاریک، روشنی بخش باشد.
یکی دیگر از خصوصیات ماه آن که برطرف کننده نیازها و مورد توجه خلق است. عدد روزها، هفته ها، ماه‌ها و سال براساس گردش ماه است و از نگاه دین، اصل حساب بر محور ماه است که در این باره کتابها نوشته شده است.
همچنین ماه مبدأ بروز رطوبت‌ها و برودت هاست، نه رطوبتی که مثلا از آب فراهم می‌شود؛ بلکه به معنای کلی، آن است که از عناصر، رطوبتی جز از ماه صادر نگردد.
گفتنی است که ویژگیهای بیان شده به نوعی در مقام ولایت نیز جاری است. در دین، حدود ایمان و کفر از مقام ولایت سرچشمه می‌گیرد و ملاک ایمان و کفر به موضع فرد نسبت به امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) ما بستگی دارد. این امور در مقام نبوت تشخیص پیدا نمی کند. امر نبی در این امور خاص، غیر از امر ولی است.
رسول الله (صلی الله علیه وآله) فرمودند: «لولا أنت یا علی (علیه السلام) لم یعرف المؤمنون بعدی»
«ای علی، اگر تو نبودی، مؤمنان (از منافقان شناخته نمی شدند».
البته این حدیث را می‌توان به امام هر زمانی ربط داد و در این دوران، امام عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ملاک تشخیص مؤمن و منافق هستند و هرگونه بی وفایی با امر این بزرگوار، کفر باطنی فرد را مشخص می‌کند.
درباره این معیار، رسول الله (صلی الله علیه وآله) فرموده اند: «ما اختلفوا فی الله ولا فی و أنها اختلفوا فیک یا علی! ».«این امت درباره خدای تعالی و درباره من اختلافی ندارند یعنی در توحید و نبوت، کفر و ایمان مشخص نمیشود) ؛ بلکه اختلاف در توست یا علی (علیه السلام)! »
خداوند نیز از این امر خبر می‌دهد و می‌فرماید: «وعم یتساءلون عن النبإ العظیم الذی هم فیه مختلفون».
«آنها از چه چیز از یکدیگر سؤال می‌کنند؟ از خبری بزرگ و پر اهمیت. همان خبری که پیوسته در آن اختلاف دارند».
آن حضرت، آیه و خبر بزرگ الهی است که درباره ایشان اختلاف پیدا می‌شود و خلق در ایشان مختلف می‌شوند.
بعد از شهادت حضرت رسول (صلی الله علیه وآله) به جهت، مشکلات و صدمات بیشماری که به حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) وارد ساختند، ایشان مظلومانه، سرد و ساکت شدند.
«وخسف القمر ».
«و ماه تار شد».
یکی از عارفان به ولایت می‌فرمود:
«به راستی آن حرارت کجا رفته؟ آن شجاعت و دلاوری چه شده که تنها، در گوشه خانه دست روی دست گذارده و مثل باران اشک می‌ریزد؛ اما آرام و آهسته، دیگر خروش سینه او شنیده نمی شود».
شما چهره مظلومانه ماه را در آسمان در نظر بگیرید. چقدر آرام و صبور در این ظلمات قرار گرفته. در تاریکی شب، فقط او منبع روشناییست و همه روشنیها نزد وی جمع گشته است.
چه طور مظلومانه نور می‌افشاند و مظلومانه حرکت می‌کند. آن چنان تسلیم فرمان الهی شده که حتی حضرت فاطمه (علیهاالسلام) فریاد برآورد تا کی همانند تهمت زدگان در خانه مینشینی؟ و آن ماه همچنان در آن دوران تاریکی صبر می‌کرد؛ مانند کسی که:
«فصبرت و فی العین قذی، و فی الحلق شجا».
«صبر کردم همانند شخصی که در چشمش خاشاک رفته باشد و سکوت کردم در حالی که در حلقم استخوان گیر کرده باشد».
به راستی این چه مصیبتی بود که بیست و پنج سال غصه و گریه در پی داشت؟ هان که امروز آن مصائب بی نظیر حضرت امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) هزار و صد و چند سال است که سراسر وجود فرزند مظلوم و غریبش، حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را، فرا گرفته و هر شیعه ای بر اساس حقوقی که از این امام (علیه السلام) بر گردن دارد، بایستی با دعا کردن برای ظهورش از سویدای دل، این غمها و غصه‌ها را از دلش بزداید و با این عمل از امتحان بزرگ الهی سرافراز بیرون آید.

✍️محمد تقی تقی پور

ادامه …

قسمت دهم