در جلسه قبل گفتیم خدا چه وقتی دستور سجده به حضرت آدم را به ملائکه داد، همان ابتدای خلقت؟ البته بعضی از مفسرین این نظر را دارند ولی آیت الله جوادی آملی و بعضی از مفسرین دیگر می گویند نه! وقتی خدا دستور سجده را داد که اسمای الهی که گفتیم علم اهل بیت و اسم چهارده معصوم و ذریه پیغمبر را به حضرت آدم یاد داد و حضرت آدم هم این ولایت اهل بیت را به ملائکه یاد داد، یعنی هم مسجود (حضرت آدم) هم ساجد (ملائکه) وقتی هر دو این لیاقت ولایت اهل بیت را پیدا کردند بعد خدا گفت به آدم سجده کنید، دستور سجده داد.
اصلا برای تحقق جامعه ی الهی هم همین است؛
هم فردی که حاکم هست باید موید به نصرت الهی باشد که اینجا حضرت آدم بود که از طرف خدا این نصرت به او داد شد و در حکومت امام زمان هم شخص خود مهدی است.
و هم آن فرمانبرداران یعنی آن زیر دست ها هم باید ملتفت بشوند و آن آگاهی را کسب بکنند نسبت به مقام آن فرمانده، که در اینجا آن فرمانبرداران ملائکه بودند خدا به ملائکه فهماند آدم چه جایگاهی دارد، آنها هم فهمیدن درک کردند جایگاه حضرت آدم را سپس سجده کردند.
برای مهدویت و ظهور هم همین است. خدا به امام زمان نصرت الهی را داده، پس من و شما هم باید مقام امام زمان را بشناسیم و سپس ملتفت بشویم خضوع بکنیم و وقتی خدای متعال این آمادگی را در ما دید امام زمان را بیاورد. از این آیه می شود شرایط ظهور را هم فهمید که مردم باید به این آگاهی و درک برسند برای یاری امام!
امام یاری شده از طرف خدا هست از القاب امام زمان (عج) منصور است. یعنی یاری شده، کسی که یاری می شود توسط خدای متعال پس این طرف قضیه حل است من و شما باید ملتفت جایگاه امام بشویم و زمینه را فراهم بکنیم. همان طور که ملائکه ملتفت شدند به جایگاه آدم و سجده کردند و آن روند الهی شکل گرفت.
خدا آزمایش کرد ملائکه را و آزمایش سختی هم بود، سجده بر آدم واقعا برای ملائکه سخت بود، چرا..⁉️ چون فکرشان از حضرت آدم یک چیز دیگری بود. گفتند خدایا تو می خواهی کسی را بیافرینی که در زمین فساد می کند و خونریزی می کند چنین تفکری از حضرت آدم داشتند.
اعتراض های اولیه شان به خدا این را نشان می داد. البته عرض کردیم این اعتراض بیشتر جنبه سوالی داشت ولی خُب، نوعی سوال معترضه هم بود با یک حالت اعتراضی هم بود. اما باز هم با وجود اینکه اعتراض داشتند پذیرفتند، این نکته مهم است.
حالا می خواهیم تطبیق تاریخی سیاسی بدهیم این آیه مهدوی را، در مسائل سیاسی هم باید همین طور باشد. شما به رهبری یا به رئیس جمهور یا هر فرد دیگری نقدی داری، نقد صحیح، با ادب با الفاظ صحیح هیچ اشکالی ندارد، نقد کن.
قبل از اینکه رهبری یک دستوری بدهد یا رئیس جمهور یک دستوری داد، البته ما در هرم جمهوری اسلامی رهبری منظورمان است، اصلا یک تشکل یا یک جایی وقتی رهبر می خواهد یک چیزی را بدهد، مشاوره دادن خیلی خوب است. همانطور که پیغمبر در جنگ خندق مشاوره گرفت، در جنگ احد مشاوره گرفت. مشاوره دادن خیلی هم درست است، نقد کردن خیلی هم درست است.
اما وقتی دستور نهایی صادر شد دیگر همه باید عمل بکنند. اعتراض ملائکه به این دستور خلقت قبل از فرمان سجده بود، قبل از دستور خدا بود اما وقتی خدا دستور داد دیگر همه اطاعت کردند. این نکته سیاسی را حواستان جمع باشد.
در بحث اطاعت از ولی خدا هم همین است مشاوره دادن هیچ اشکالی ندارد، سوال از ماهیت هدف هیچ اشکالی ندارد! که ای رهبر عزیزم شما هدفت این است خُب، این هدف چرا؟ به چه دلیل؟ هیچ اشکالی ندارد همانطور که ملائکه از خدا پرسیدند، اما وقتی دستور داد همه باید اطاعت کنند.
در تشکل ها هم همین است، ضعف عمده تشکل های ما چه در بسیج، چه در کانون مهدویت، چه تشکل های دیگر عدم فرمانبرداری درست است. ما در جلسه می نشینیم با همدیگر جر و بحث می کنیم آخر سر رئیس آن تشکل رئیس آن گروه دستوری داد باز هم می نشینیم با او جر و بحث می کنیم. آقا جان جر و بحث برای قبل از صدور دستور است، دستور صادر شد دیگر وظیفه جر و بحث نیست وظیفه اطاعت است.
الان امروزه هر مشکلی ما در بحث های سیاسی کشور داریم برمی گردد به عدم اطاعت درست از ولی فقیه! اگر نقدی داری بحثی داری آقای مسئول، آقای رئیس جمهور، آقای وزیر و دیگر مسئولین عزیز ما، که همه یتان عزیز هستید و برای کشور کار می کنید، برو پیش رهبر مطرح کن حرفت را بزن اما وقتی دستور را داد دیگر بنشین و اطاعت کن.
دیگر آنجا جای نقد کردن نیست، آنجا دیگر جای توجیه کردن و امثال اینها نیست. وقتی رهبری دستوری می دهد همه باید انجام بدهند، اتفاقا در همین جاها می شود معرفت و ولایت پذیری را فهمید.
✍️استاد عبادی
